شعر در مورد شیراز
شعر در مورد شیراز,شعر در مورد شیرازی,شعر در مورد شیرازی ها,شعری در مورد شیراز,شعر در مورد شیراز,شعر در مورد شهر شیراز,شعر کوتاه در مورد شیراز,شعر در مورد دختر شیرازی,شعر در مورد نرگس شیراز,شعر زیبا در مورد شیراز,شعری در مورد شیراز,شعر در مورد دختر شیرازی,شعر درباره شیرازی ها,شعری درباره شیرازی ها,شعر هایی در مورد شیراز,شعری در مورد شهر شیراز,شعری زیبا در مورد شیراز,شعری در مورد شراب شیراز,شعر در مورد شهر شیراز,شعر درباره شهر شیراز,شعر درباره شهر شیراز,شعر حافظ در مورد شهر شیراز,شعر کوتاه در مورد شهر شیراز,شعری درباره شهر شیراز,شعری کوتاه در مورد شیراز,شعر کوتاه درباره شیراز,شعر درباره دختر شیرازی,شعری در مورد دختر شیرازی,شعر در مورد دختر شیراز,شعری درباره دختر شیرازی,شعر درباره نرگس شیراز,شعر زیبا درباره شیراز,اشعار زیبا در مورد شیراز,یک شعر زیبا در مورد شیراز,شعری زیبا درباره شیراز,شعر شیرازی,شعر شیرازی بیژن سمندر,شعر شیرازی یدالله طارمی,شعر شیرازی عاشقانه,شعر شیرازی میگه وی ها,شعر شیرازی برای عروسی,شعر شیرازی عروسی,شعر شیرازی سمندر,شعر شیرازی خنده دار,شعر شیرازی طنز,شعر شیراز,شعر شیرازو میگن نازه,شعر شیراز میگن نازه,شعر شیراز از بیژن سمندر,شعر شیرازی بیژن سمندر,دانلود شعر شیراز بیژن سمندر,کتاب شعر شیراز بیژن سمندر,شعر شیرازی یداله طارمی,شعر شیرازی از یدالله طارمی,دانلود شعر شیرازی یدالله طارمی,اشعار شیرازی یداله طارمی,شعر شیرازو میگن نازه واسه,اهنگ شیرازو میگن نازه,متن شعر شیرازو میگن نازه,دانلود اهنگ شیرازو میگن نازه,معنی شعر شیرازو میگن نازه,دانلود ترانه شیرازو میگن نازه,دانلود اهنگ شیرازو میگن نازه واسه,شعر عاشقانه شیرازی,شعر عاشقانه شیراز,شعرهای عاشقانه شیرازی,سعدی شیرازی شعر عاشقانه,شعر عاشقی شیرازی,شعر شیراز میگن نازه واسه افتو جنگش,متن شعر شیرازو میگن نازه واسه آفتو جنگش,اهنگ شیراز میگن نازه,متن شعر شیراز میگن نازه,اهنگ شیراز که میگن نازه,شعر شیرازی میگه ووی ها,دانلود شعر شیرازی میگه وی ها,شعر شیراز بیژن سمندر,شعر سفره شیراز از بیژن سمندر,شعر های شیرازی برای عروسی
در این مطلب سعی کرده ایم حدود 100 شعر از اشعار زیبا را در مورد شیراز برای شما تهیه نماییم.برای دیدن این اشعار به ادامه مطلب مراجعه نمایید
خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن آباد ما صد لوحش الله
که عمر خضر می‌بخشد زلالش
میان جعفرآباد و مصلا
عبیرآمیز میآید شمالش
به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب کمالش
که نام قند مصری برد آنجا
که شیرینان ندادند انفعالش
صبا زان لولی شنگول سرمست
چه داری آگهی چون است حالش
گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا چون شیر مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش
چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر
نکردی شکر ایام وصالش
خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز
رسیده بر سر الله اکبر شیراز
بدیده بار دگر آن بهشت روی زمین
که بار ایمنی آرد نه جور قحط و نیاز
نه لایق ظلماتست بالله این اقلیم
که تختگاه سلیمان بدست و حضرت راز
هزار پیر و ولی بیش باشد اندر وی
که کعبه بر سر ایشان همی کند پرواز
به ذکر و فکر و عبادت به روح شیخ کبیر
به حق روزبهان و به حق پنج نماز
که گوش دار تو این شهر نیکمردان را
ز دست ظالم بد دین و کافر غماز
به حق کعبه و آن کس که کرد کعبه بنا
که دار مردم شیراز در تجمل و ناز
هر آن کسی که کند قصد قبه الاسلام
بریده باد سرش همچو زر و نقره به گاز
که سعدی از حق شیراز روز و شب می گفت
که شهرها همه بازند و شهر ما شهباز
میروم دست زنان بر سر و پای اندر گل
زین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرم
گاه چون بلبل شوریده درآیم به خروش
گاه چون غنچه دلتنگ گریبان بدرم
من از این شهر اگر برشکنم در شکنم
من از این کوی اگر برگذرم درگذرم
بی خود و بی دل و بی یار برون از شیراز
«میروم وز سر حسرت به قفا مینگرم »
قوت دست ندارم چو عنان میگیرم
«خبر از پای ندارم که زمین می سپرم »
این چنین زار که امروز منم در غم عشق
قول ناصح نکند چاره و پند پدرم
ای عبید این سفری نیست که من میخواهم
میکشد دهر به زنجیر قضا و قدرم
روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی
بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را
چشمان ترک و ابروان جان را به ناوک می زنند
یا رب که دادست این کمان آن ترک تیرانداز را
شور غم عشقش چنین حیفست پنهان داشتن
در گوش نی رمزی بگو تا برکشد آواز را
شیراز پرغوغا شدست از فتنه چشم خوشت
ترسم که آشوب خوشت برهم زند شیراز را
وامداریم سرافکنده ز خجلت در پیش
که پس انداخته ایم اینهمه وام ای شیراز
توسن بخت نه رام است خدا می داند
ورنه دانی که مرا چیست مرام ای شیراز
نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان
از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز
نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ
من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز
به قیام از بر هر گنبد سبزی سروی
چون عروسان خرامان به خیام ای شیراز
توئی آن کشور افسانه که خشت و گل تست
با من از عهد کهن پیک و پیام ای شیراز
سرورانت مگر از سرو روانت زادند
که در آفاق بلندند و به نام ای شیراز
قرن ها می رود و ذکر جمیل سعدی
همچنان مانده در افواه انام ای شیراز
خواجه بفشرد سخن را و فکندش همه پوست
تا به لب راند همه جان کلام ای شیراز
زان می لعل که خمخانه به حافظ دادی
جرعه ای نیز مرا ریز به جام ای شیراز
زان خرابات که بر مسند آن خواجه مقیم
گوشه ای نیز مرا بخش مقام ای شیراز
ترک جوشی زده ام نیم پز و نامطبوع
تب عشقی که بتابیم تمام ای شیراز
شهسوار سخنم لیک نه با آن شمشیر
که به روی تو برآید ز نیام ای شیراز
شاید از گرد و غبار سفرم نشناسی
شهریارم به در خواجه غلام ای شیراز
لفظ نازک، حسن معنی را دو بالا می کند
شیشه شیراز می باید می شیراز را
از خود آرایی سبک پروازی از طاوس رفت
گشت رنگینی حنای بال و پر پرواز را
شعر در مورد شهر شیراز
جبهه واکرده مفتاح زبان بسته است
صفحه آیینه طوطی را سخن پرداز کرد
بهر معنی های رنگین لفظ را پرداز کن
باده شیراز را در شیشه شیراز کن
ورا خواندند اردوان بزرگ
که از میش بگسست چنگال گرگ
نسیم صبح دلبر می شنیدم
دلم دیوانگی آغاز می کرد
زوعده های دروغش دل اضطراب ندارد
سرکمندفریب مرا سراب ندارد
هلاک حسن خداداداوشوم که سراپا
چوشعر حافظ شیراز انتخاب ندارد
سعدی آن بلبل شیراز چمن
در گلستان سخن دستان زن
شد شبی بر شجر حمد خدای
از نوای سحری انوار قدم
کجاست منزل این خاکدان تیره نهاد
که هر چه هست چو ریک زوان به پرواز است
تنم گلی ز خیابان جنت کشمیر
دل از حریم حجاز و نواز شیراز است
خود گرفتم ز غم خویش بسوزی تو مرا
چون من امروز که داری که سخن ساز آید؟
قصه اوحدی از راه سپاهان بشنو
همچو آوازه سعدی که ز شیراز آید
درین حرمانسرا هر کس تسلی نشه ئی دارد
دماغ گنج بر خود چیدنم این بس که حیرانم
آخر آغوش خیال از خویش خالی کردنست
شیشه ئی داری دو روزی گرم کن جای پری
تا کجا گردد غبار وحشت اسباب جمع
بگذر از شیراز بندی های اجزای پری
بیا بیا که تو حور بهشت را رضوان
در این جهان ز برای دل رهی آورد
همی رویم به شیراز با عنایت بخت
زهی رفیق که بختم به همرهی آورد
گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنیست
فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند
به نیم بوسه دعایی بخر ز اهل دلی
که کید دشمنت از جان و جسم دارد باز
فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق
نوای بانگ غزل های حافظ از شیراز
دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه شیراز پیک راهت بس
خوشا شیراز و وضع بی مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن آباد ما صد لوحش الله
که عمر خضر می بخشد زلالش
میان جعفرآباد و مصلا
عبیرآمیز می آید شمالش
به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب کمالش
که نام قند مصری برد آن جا
که شیرینان ندادند انفعالش
صبا زان لولی شنگول سرمست
چه داری آگهی چون است حالش
گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا چون شیر مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش
اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به
عاقبت شیراز و تبریز و عراق
چون مسخر کرد وقتش در رسید
چشم آفت مستان شده رخ طیره بستان شده
شیراز ترکستان شده کان بت ز فرخار آمده
چشم آفت مستان شده رخ طیره بستان شده
شیراز ترکستان شده کان بت ز فرخار آمده
خاک شیراز که سرمنزل عشق است و امید
قبله مردم صاحبدل و صاحب نظر است
در رگ و در ریشه من اینهمه گرمی ز چیست؟
شور عشقم، یا شراب کهنه ام، یا آتشم؟
از دیار خواجه شیراز میآید «رهی »
تا ثنای خواجه عبدالله انصاری کند
از داغ آتشین لب او، همچو نای و نی
دل را، به ناله زمزمه پرداز کرده ایم
جانانه او نیست به جز خواجه شیراز
ای جان جهان برخی جانانه دشتی
نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود
با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود
کاروانی شکر از مصر به شیراز آید
اگر آن یار سفرکرده ما بازآید
کاروانی شکر از مصر به شیراز آید
اگر آن یار سفرکرده ما بازآید
خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز
که برکند دل مرد مسافر از وطنش
لقیت الاسد فی الغابات لا تقوی علی صیدی
و هذا الظبی فی شیراز یسبینی باحداق
شنیده ای که مقالات سعدی از شیراز
همی برند به عالم چو نافه ختنی
مگر که نام خوشت بر دهان من بگذشت
برفت نام من اندر جهان به خوش سخنی
ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
دودم به سر برآمد زین آتش نهانی
هر که سودانامه سعدی نبشت
دفتر پرهیزگاری گو بشوی
مستی از من پرس و شور عاشقی
و آن کجا داند که درد آشام نیست
خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد
لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآمد
پای دیوانگیش برد و سر شوق آورد
منزلت بین که به پا رفت و به سر بازآمد
میلش از شام به شیراز به خسرو مانست
که به اندیشه شیرین ز شکر بازآمد
خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد
لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآمد
پای دیوانگیش برد و سر شوق آورد
منزلت بین که به پا رفت و به سر بازآمد
میلش از شام به شیراز به خسرو مانست
که به اندیشه شیرین ز شکر بازآمد
خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز
رسیده بر سر الله اکبر شیراز
بدیده بار دگر آن بهشت روی زمین
که بار ایمنی آرد نه جور قحط و نیاز
نه لایق ظلماتست بالله این اقلیم
که تختگاه سلیمان بدست و حضرت راز
هزار پیر و ولی بیش باشد اندر وی
که کعبه بر سر ایشان همی کند پرواز
به ذکر و فکر و عبادت به روح شیخ کبیر
به حق روزبهان و به حق پنج نماز
که گوش دار تو این شهر نیکمردان را
ز دست ظالم بد دین و کافر غماز
به حق کعبه و آن کس که کرد کعبه بنا
که دار مردم شیراز در تجمل و ناز
هر آن کسی که کند قصد قبه الاسلام
بریده باد سرش همچو زر و نقره به گاز
سر امید فرود آر و روی عجز بمال
بر استان خداوندگار بنده نواز
در اقصای گیتی بگشتم بسی
بسر بردم ایام با هر کسی
تمتع به هر گوشه ای یافتم
ز هر خرمنی خوشه ای یافتم
چو پاکان شیراز، خاکی نهاد
ندیدم که رحمت بر این خاک باد
نان شیراز خورد شکر نگفت
زین سبب در میان آب فسرد
در مرتبه ای سلطان در مرتبه ای درویش
در مرتبه ای شاه است در مرتبه ای دستور
هست رازی میان دیده و دل
می کند فاش غمزه غماز
سخنم ساقیئی است روح افزا
نفسم مطربی است خوش آواز
خاطرم می کشد سوی شیراز
مرغ جان می کند روان پرواز
رند مستم به دست جام می است
کرده ام باز بیخودی آغاز
جام و می لب نهاده اند به لب
نی و نائی به همدگر دمساز
در گلستان عشق سرمستان
بلبلانند جمله خوش آواز
سر ساقی و حال میخانه
بشنو از من ز دل به سوز و نیاز
عارفانه درآ به خلوت عشق
عاشقانه به عشق او می ناز
گسستم از همه عالم به اصل خویش پیوستم
به اصل خود چو پیوندی بدانی اصل و پیوندم
دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز
سرم آمد به بر سینه، سلام ای شیراز
وامداریم سرافکنده ز خجلت در پیش
که پس انداخته ایم اینهمه وام ای شیراز
توسن بخت نه رام است خدا می داند
ورنه دانی که مرا چیست مرام ای شیراز
نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان
از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز
نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ
من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز
به قیام از بر هر گنبد سبزی سروی
چون عروسان خرامان به خیام ای شیراز
توئی آن کشور افسانه که خشت و گل تست
با من از عهد کهن پیک و پیام ای شیراز
سرورانت مگر از سرو روانت زادند
که در آفاق بلندند و به نام ای شیراز
قرن ها می رود و ذکر جمیل سعدی
همچنان مانده در افواه انام ای شیراز
خواجه بفشرد سخن را و فکندش همه پوست
تا به لب راند همه جان کلام ای شیراز
زان می لعل که خمخانه به حافظ دادی
جرعه ای نیز مرا ریز به جام ای شیراز
زان خرابات که بر مسند آن خواجه مقیم
گوشه ای نیز مرا بخش مقام ای شیراز
ترک جوشی زده ام نیم پز و نامطبوع
تب عشقی که بتابیم تمام ای شیراز
شهسوار سخنم لیک نه با آن شمشیر
که به روی تو برآید ز نیام ای شیراز
هرگز به ناز سرمه فروشش نیاز نیست
نرگس که از خم ازلش ناز می دهند
به زیر سایه سروم به خاک بسپارید
که سرسپارده بودم به سرو بالائی
شب است و باغ گلستان خزان رؤیاخیز
بیا که طعنه به شیراز میزند تبریز
افق طالع من طلعت باباکوهی است
کو فروتابد از آن کوه سرافراز به من
بانی کلک فریدون به قطار از شیراز
بار زد قافله شکر اهواز به من
باز شد روزنی از گلشن شیراز به من
میکشد نرگس و نارنج سری باز به من
سروناز ارم از دور به من کرد سلام
جای آن را که چنان سرو کند ناز به من
افق طالع من طلعت باباکوهی است
کو فروتابد از آن کوه سرافراز به من
بانی کلک فریدون به قطار از شیراز
بار زد قافله شکر اهواز به من
با سر نامه گشودم در گنجینه راز
که هم از خواجه گشوده است در راز به من
شمعی از شیخ شکفته است شبستان افروز
گر چه پروانه دهد رخصت پرواز به من
شور عشقی که نهفته است در این ساز غزل
عشوه ها می دهد از پرده شهناز به من
دل به کنج قفس از حسرت پروازم سوخت
گو هم آواز چمن کم دهد آواز به من
هر دلی کز بیضه فولاد سنگین تر بود
سینه کبک است پیش چنگل شهباز ما
آنقدر تنگدل از نقش پر و بال خودم
که مه عید بود چنگل شهباز مرا
خون دل در ساغر روشندلان زیبنده است
باده شیراز در مینای شیرازی خوش است
خانه آرایی گرانجانی است با موی سفید
صبح چون روشن شود، از شمع سربازی خوش است
پرده از راز من گوشه نشین ساز گرفت
برق در خرمنم از شعله آواز گرفت
بوی گل را نتوان در گره شبنم بست
به خموشی نتوان دامن این راز گرفت
شد صفای لب میگون تو بیش از خط سبز
باده حسن دگر از شیشه شیراز گرفت
فسردگی نفس شعله را گره زده بود
سپند، زمزمه عشق در میان انداخت
به خاک پای خم و گردش پیاله قسم
که تازیانه گلگون می، رگ سازست
خنده چون کبک به آواز نمی باید کرد
خویش را طعمه شهباز نمی باید کرد
گل به زانو دهد آیینه شبنم را جای
روی پنهان ز نظرباز نمی باید کرد
گوهر راز به غماز سپردن ستم است
باده در شیشه شیراز نمی باید کرد
داشت تا گوهر من در دل این دریا جای
ساحل از آب گهر جلوه دریا می کرد
چه بود عالم ایجاد، که صحرای جنون
از دل تنگ به چشمم قفسی می آید
نماز زاهد خودبین کجا رسد جایی
که چرخ سجده خود را سکندری داند
عیسی همین به چرخ چهارم نرفته است
بسیار ازین پیاده تجرد سوار کرد
ترا تردد خاطر کشیده است به بند
که آب، می شود از موج خویش سلسله ساز
چون فلاخن به گرد خویش بگرد
هر چه بردل گران، به دور انداز
واصل بحر شود خاک ز همراهی سیل
مرکب تن می چون آب روان مارا بس
صائب این آن غزل حافظ شیراز که گفت
این اشارت ز جهان گذران ما را بس
هنگامه وصال نیرزد به داغ رشک
پیشانی گشاده گل را به خار بخش
در مشق جنون گر چه سر آمد همه عمر
سطری که توان داد به دستی ننوشتیم
به خاکمال حوادث بساز زیر فلک
به آسیا نتوان گفت گرد کمتر کن
ز شعر حافظ شیراز چون بپردازی
به گوشه ای بنشین شعر صائب از بر کن
زبان شعله به تشریف عشق کوتاه است
قیاس این سخن از آذر و سمندر کن
گرد پاپوش نیفشانده به صحرای وطن
باز طرح سفر انداخته ای یعنی چه؟
زین گریه دروغ که ای پیر می کنی
آبی به شیراز سر تزویر می کنی
جانم فدای خاطر صاحب دلی که گفت:
«شیراز جای مردم صاحب کمال نیست »
مرا دلیست گرفتار خطه شیراز
ز من بریده و خو کرده با تنعم و ناز
رفتم از خطه شیراز و به جان در خطرم
وه کزین رفتن ناچار چه خونین جگرم
میروم دست زنان بر سر و پای اندر گل
زین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرم
گاه چون بلبل شوریده درآیم به خروش
گاه چون غنچه دلتنگ گریبان بدرم
من از این شهر اگر برشکنم در شکنم
من از این کوی اگر برگذرم درگذرم
بی خود و بی دل و بی یار برون از شیراز
«میروم وز سر حسرت به قفا مینگرم »
قوت دست ندارم چو عنان میگیرم
«خبر از پای ندارم که زمین می سپرم »
این چنین زار که امروز منم در غم عشق
قول ناصح نکند چاره و پند پدرم
ای عبید این سفری نیست که من میخواهم
میکشد دهر به زنجیر قضا و قدرم
شعر در مورد شیراز
بیمن معدلت پادشاه بنده نواز
بهشت روی زمین است خطه شیراز
فلک مهابت خورشید رای کیوان قدر
ستاره جیش مخالف کش و موافق ساز
شعر در مورد شیرازی
رسید رایت منصور شاه بنده نواز
به خرمی و سعادت به خطه شیراز
جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحاق
خدایگان مخالف کش موافق ساز
شعر در مورد شیرازی ها
پیر شیراز، شیخ روزبهان
آن به صدق و صفا فرید جهان